Matson is met haar 22 jaar jonger dan menig lezer, maar heeft al een meer dan respectabel sportleven achter de rug. Erin Matson, geboren op 17 maart 2000, groeide op in het bescheiden Chadds Ford in Pennsylvania. Nog vóór ze haar eerste zinnen kon lezen was Erin gebiologeerd door één ding: veldhockey. En dat is niet gek gezien het gezin waarin ze opgroeide: moeder Jill speelde veldhockey en softball aan Yale University en vader Brian speelde honkbal aan de University of Delaware. Zelf speelde Erin als middenveldster voor het hockeyteam van Unionville High School en de W.C. Eagles, en dat kwam haar al gauw op veel aandacht te staan.
Eerste doorbraken
Het duurde niet lang voor Erin haar eerste grotere stapjes kon zetten in de hockeywereld. Al in 2009 werd de jonge Matson gevraagd mee te doen in een jeugdkamp van de Universiteit van Delaware, haar vader’s alma mater. Twee jaar op rij deed ze mee; twee jaar op rij werd ze kampioen in de 1v1 in de O12-leeftijdscategorie. Tegelijkertijd met het verzoek van de universiteit werd Matson opgenomen in het “Hockey Future Program” van de nationale bond, waar ze tot 2016 deel aan zou nemen. Hierna ging het hard voor Matson: in 2011 werd ze verkozen tot het All-Star Team van het trainingskamp van de Universiteit van Maryland, werd ze opgeroepen voor het nationale zaalhockeyteam én kreeg ze de eerste oproep voor de “olympische spelen” van de Amerikaanse amateursporters.
Hierna volgde vrijwel enkel nationaal succes voor Matson. Tussen 2012 en 2014 ging Matson met de nationale ploeg naar China, Zuid-Amerika, Duitsland en Nieuw-Zeeland, tussen haar 11e en 13e won ze het National Hockey Festival driemaal in de O16-leeftijdscategorie, ze won de Disney Field Hockey Showcase viermaal (als 12-, 13- en 14-jarige in de O16, als 15-jarige in de O19), werd drievoudig kampioen in het nationale zaalhockeytoernooi en werd ze zevenvoudig nationaal clubkampioen. Dat allemaal vóór haar 17e verjaardag.
Nationale optredens
Al in 2013 begon Matson haar verhaal te schrijven namens de nationale ploeg. In 2013 en 2014 werd ze opgeroepen voor de nationale zaalhockeyploeg voor tours in Duitsland, Canada en Argentinië, waarna ze in 2015 werd opgeroepen voor het nationale O19-team en in 2016 voor de O21-ploeg. Matson was ondertussen ‘gewoon’ nog een middelbaar scholier.
Op 16-jarige leeftijd schreef Matson echter onherroepelijk geschiedenis door slechts de tweede speelster in de Amerikaanse hockeyhistorie te worden die op 16-jarige leeftijd uitkomt voor de nationale ploeg. Matson werd opgeroepen voor de halve finales World Hockey League in Johannesburg, Zuid-Afrika. Ze speelde geen grote rol, maar was desondanks beslissend door in de finale de winnende penalty te maken tegen Duitsland. Wat betreft gouden medailles bleef het hierbij voor Matson, alhoewel ze nog wel bronzen medailles won in 2017 en 2019 op de Pan American Cup.
Aanstormende legende van Chapel Hill
Gedurende haar tijd als leerling aan Unionville High School was een grote keuze aanstaande. Net als ieder andere veelbelovende jeugdatleet was het wachten op de universiteitskeuze van Erin Matson, maar al vroeg werd bekend waar Matson haar talenten mee naartoe zou nemen: op 20 september 2015 maakte Matson bekend voor de University of North Carolina te hebben gekozen, één van de beste vrouwenhockeyteams in de nog jonge geschiedenis van de universiteitssport en op dat moment het derde beste team in het land. Hier zou Matson spelen onder de historische Karen Shelton, UNC’s vrouwenhockeycoach sinds 1981 en de architect van het monumentale succes van de Tar Heels, met wie Shelton uiteindelijk 25 ACC-kampioenschappen, 21 nationale kampioenschappen haalde en er daarvan 10 won. En in Matson kreeg ze een meer dan uniek talent als protegé.
Al in Matson’s eerste jaar bij de Tar Heels leek er veel moois aan de horizon te liggen: UNC beleefde een perfect seizoen met een record van 24-0 én legde beslag op de nationale titel. Matson opende haar UNC-carrière met 20 goals en 19 assists (haar 59 punten was het vierde hoogste aantal in één seizoen in UNC-historie) in 23 duels, won in haar rookieseizoen de prijzen voor ACC Rookie van het Jaar en ACC Aanvalster van het Jaar én werd uitverkozen voor het NCAA Team van het Jaar en het nationale Team van het Jaar.
De vorming van een dynastie
Matson zou het succes het jaar daarop dunnetjes nadoen: het historische UNC-team onder leiding van Erin Matson bleef opnieuw foutloos, won alle 23 wedstrijden dat jaar én won wederom de nationale titel. Matson eindigde het jaar met 30 goals en 15 assists en won de Honda Sport Award, één van de meest prestigieuze prijzen onder vrouwelijke schoolatleten. Voor het tweede jaar op rij puilde Matson’s prijzenkast uit na haar unieke prestaties: ACC Atlete van het Jaar, Division I Speelster van het Jaar, ACC Aanvalster van het Jaar, hoogste punten- en assistaantal van het land, Speelsters van het NCAA-toernooi, een uitverkiezing tot het nationale Team van het Jaar… Alles zonder de laatste drie duels mee te spelen wegens verplichtingen voor het nationale team.
UNC was met Matson in de gelederen weer uitgegroeid tot een gigant in de universitaire hockeywereld. Twee perfecte seizoenen op rij, twee nationale titels en een speelster die zichzelf na haar eerste seizoen op universitair niveau al tot de beste speelster van het land mocht noemen. Een team dat al sinds 2009 geen nationale titel meer had gewonnen werd door één speelster van wereldklasse omgetoverd tot hét hockeyteam van het land.
In 2020/21 was het weer hetzelfde liedje, minus de ongeslagen status. Hier kwam op 2 februari 2020 een einde aan dankzij een 1-3 nederlaag tegen Louisville, ondanks een sterk optreden van Matson. Het mocht de pret voor de rest van het jaar echter niet drukken: het bleef in 2020/21 bij deze ene nederlaag en Matson’s ongenaakbare UNC Tar Heels wonnen de derde nationale titel op rij. Matson was MVP in zowel het NCAA- als ACC-toernooi én won ACC Aanvalster van het Jaar voor het derde jaar op rij, evenals de uitverkiezing tot nationaal Team van het Jaar. Coach Shelton had na de prijsuitreiking van de Honda Sports Awards, waar Matson óók weer in de prijzen viel, enkel mooie woorden over voor haar pupil.
“Ze slaagt er constant in om één van de hardste werksters van het team te zijn, ze werkt altijd keihard om beter en beter te worden. Ze is enorm getalenteerd, maar heeft ook zo’n competitieve vlam en drive om te verbeteren.”, zo zei Shelton tegenover de organisatie. “Ze is een geweldige teamgenoot; ze scoort veel, maar is ook onze beste passer, ze maakt degenen om haar heen beter en is één van de meest vertrouwde stemmen in de kleedkamer. Erin is nu de tweede speler in schoolhistorie die deze prijs tweemaal wint en we zijn er zo trots op dat ze een Tar Heel is.”.
In de geschiedenisboeken
Na drie jaar in UNC’s hockeyprogramma had de ACC genoeg gezien: in maart 2021 werd Erin Matson uitverkozen tot de top-10 vrouwelijke atleten in ACC-historie. Ze schaarde zich daarmee in een rijtje waarin onder meer voetballegende Mia Hamm, een icoon uit de jaren ’90 van het Amerikaanse vrouwenvoetbal. En met nog sowieso één jaar op de rol was Matson nog lang niet klaar in Chapel Hill.
Alsof ze nog niet genoeg had bewezen bleef Matson ook in het 2021-seizoen domineren. 27 goals en 10 assists waren genoeg om UNC opnieuw een naar een ACC-titel te leiden, en zichzelf naar een vierde opeenvolgende uitverkiezing tot ACC Aanvalster van het Jaar en een plek in het nationale Team van het Jaar. Het was het eerste jaar zonder nationale titel voor Matson bij UNC, en onder normale omstandigheden de laatste voor Matson bij de Tar Heels.
Het bestuursorgaan van de universiteitsport in de Verenigde Staten, de NCAA, oordeelde echter dat studenten die gedurende de COVID-periode actief waren een extra jaar aan schoolsport kregen toegekend. Deze kans liet Matson niet aan zich voorbijgaan en zo werd er een rode loper uitgerold voor een last dance van de GOAT in Chapel Hill.
Matson’s vijfde jaar bleek haar Magnum Opus. Voor het eerst sinds 2019 ging UNC het gehele seizoen perfect onder leiding van Matson’s 29 goals en 10 assists, welke haar wederom een scala aan prijzen opleverde, waaronder de welbekende ACC Speelster én Aanvalster van het Jaar, die ze elk jaar in haar vijfjarige carrière bij UNC wist te winnen en daarmee de eerste atlete ooit werd die dit voor elkaar kreeg. Als kroon op haar werk bij UNC won Matson wederom de nationale titel, haar vierde in vijf jaar na een seizoen voor in de geschiedenisboeken.
Wederom won Matson de Honda Sport Award, waarmee ze slechts de tweede speelster ooit werd die dit deed, na haar eigen coach, Karen Shelton, die na de prijsuitreiking met een mond vol tanden stond: “Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe trots ik ben op Erin en de geweldige carrière die ze had bij UNC”.
Van legende op het veld naar icoon naast het veld
Karen Shelton had kort vóór de prijsuitreiking aangekondigd af te zwaaien als coach van UNC’s hockeydames na 42(!) trouwe jaren van dienst. Shelton, die op haar 23ste al begon als coach van de Tar Heels, liet een flinke nalatenschap achter die niet velen konden vullen. Echter was er wel degelijk iemand die zo ver ging als het vullen van haar enorme schoenen…
Erin Matson nam tevens afscheid van de Tar Heels na vijf uiterst succesvolle jaren waarin ze uitgroeide tot de beste hockeyster aller tijden op universiteitsniveau, het puntenrecord neerzette in de ACC en de UNC Tar Heels en coach Shelton weer kon laten genieten van absolute hoogtijdagen. Matson studeerde af van UNC en kondigde haar vertrek bij UNC aan in december 2022, niet lang vóór Karen Shelton haar afscheid aankondigde. Maar wanneer alles zo perfect samenvalt is het moeilijk te negeren, zo ook voor Matson.
Op 31 januari 2023 kondigde de University of North Carolina aan dat Erin Matson per direct zou aantreden als coach van de hockeyvrouwen – een stap die sterk doet denken aan Karen Shelton’s carrière. Een nieuwe tijd brak aan in Chapel Hill, maar zou Matson als coach hetzelfde effect hebben als in haar tijd op het veld?
Afgelopen vrijdag bewees Matson duidelijk van wel. Met een 2-0 zege op Duke won UNC voor de zevende keer op rij het ACC-kampioenschap en boekte de ploeg van Matson een ticket voor de nationale finaleronde, die in Karen Shelton Stadium, UNC’s thuisbasis, worden georganiseerd.
Het script van Erin Matson’s sprookjesboek lag op haar zesde al klaar, maakte ze zelf nog een flink stuk gekker met haar historische prestaties bij UNC en kan in haar eerste jaar als coach worden aangevuld met een “Happily ever after” zoals je hem nog nooit kende. Erin Matson heeft haar naam op haar 23e al voorgoed in UNC-historie geëtst, en lijkt voorlopig nog niet klaar met het schrijven van haar verhaal.