1. Vallen en opstaan

Om succes te behalen, is het soms nodig om een paar mislukkingen te ervaren en dat is het pad dat een groot deel van de ploeg de afgelopen jaren heeft ervaren. Niet alle nederlagen waren hetzelfde of richtten dezelfde schade aan, maar het zijn altijd kansen om iets te leren. Van 0-1 tegen Napoli van 29 oktober 2020 tot de 2-0 in Rome iets meer dan zes maanden geleden.

Twee van de hardste klappen, vooral één ervan werden veroorzaakt door Manchester United. De Engelse topclub verloeg Real Sociedad de twee voorgaande jaren in een uitwedstrijd (0-4 in februari 2021 en 0-1 in november 2022). In het eerste geval was de kloof tussen de twee ongetwijfeld nog te groot, maar nu zouden de rollen mogelijk omgekeerd zijn.

2. Er is geen druk

Dit aspect gaat hand in hand met het vorige, want de Europa League is een vaste verblijfplaats voor de ploeg uit San Sebastian en alleen al het feit om deel te nemen aan de Champions League wordt gezien als een prijs. Een plaats bij de laatste 16 is verzekerd en daarom is het doel nu al meer dan bereikt. Deze situatie stelt de ploeg in staat om de volgende ronde met een kalmte tegemoet te zien die niet bestaat bij teams als Bayern München of Manchester City.

Bovendien is het de moeite waard om op te merken dat de ploeg uit Txuri-urdin al een decennium niet aanwezig was op het prestigieuze toernooi en zelfs twee decennia zonder de volgende ronde te bereiken. Deze omstandigheden versterken het idee dat de fans het parcours, magisch en onvergetelijk ongeacht wat er later gebeurt, interpreteren als een droom die, zo hopen ze, zo lang mogelijk zal duren. De afwezigheid van druk zorgt deels voor een toename van het enthousiasme.

3. Project met richtlijnen

Haast en gebrek aan geduld bepalen het hedendaagse voetbal. Op uitzonderingen na, zoals Diego Pablo Simeone bij Atlético de Madrid, wisselen de clubs om de haverklap van trainer, en dit maakt het moeilijk voor hen om zich te vestigen bij een club. En een van de uitzonderingen in het Spaanse en Europese voetbal is Imanol Alguacil, die als speler de kleuren van de blauwwitten droeg, het reserveteam coachte en sinds 2018 al de leiding heeft over het eerste elftal.

Een van de tekenen van identiteit is uiteraard de eigen jeugdopleiding. La Real strikt natuurlijk ook nieuwe spelers, maar liefst dertien spelers van de selectie doorliepen de jeugdacademie. Slechts zeven spelers uit de hoofdmacht zijn buitenlanders, wat het idee van Jokin Aperribay (voorzitter) en Roberto Olabe (sportief directeur) over een hechte ploeg samenvat. Van de top-6 competities van Euopes beschikken alleen Athletic Bilbao, FC Heidenheim, Stade Brestoi en Osasuna over minder buitenlandse spelers. Van de buitenlanders van Sociedad is de overgrote meerderheid om de een of andere reden overigens ook wisselspeler.

4. Getalenteerde ploeg

Al deze ingrediënten gaan gepaard met een team van de hoogste kwaliteit. Vijf spelers (Álex Remiro, Robin Le Normand, Mikel Oyarzabal, Mikel Merino en Martín Zubimendi) werden door Luis de la Fuente opgenomen in de laatste selectie van de Spaanse nationale ploeg. Brais Méndez werd niet opgeroepen, een beslissing die velen niet konden begrijpen omdat hij een uitekend seizoen doormaakt, maar zijn zes goals en zeven assists zijn voorlopig blijkbaar onvoldoende.

Naast degenen die voor de Spaanse senioren speelden, hadden zeven anderen de afgelopen weken internationale verplichtingen: Takefusa Kubo (Japan), Omar Sadiq (Nigeria), Hamari Traoré (Mali), Mohamed-Ali Cho (Frankrijk O20), Beñat Turrientes (Spanje O21), Jon Aramburu (Venezuela) en Bryan Fiabema (Noorwegen O21). De laatste twee horen tot de B-ploeg, maar kunnen worden opgeroepen als de trainer dat nodig acht. Bovendien heeft de international van Venezuela al zijn debuut gemaakt in de Copa del Rey.